မလုပ္မျဖစ္တဲ့ ကိစၥတခုကုိ မလုပ္ခ်င္ဘူးဆုိၿပီး
သိစိတ္ကေရာ မသိစိတ္ကေရာ ေနာက္ျပန္ဆြဲေနတာမ်ိဳး
ဘယ္သူမဆုိ ျဖစ္ဖူးၾကမယ္ ထင္တယ္
အဲလိုအခ်ိန္ဆို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး အတတ္ႏုိင္ဆံုး မလုပ္ပဲ ေနခ်င္မိတယ္
ငါလုပ္စရာမလိုပဲ ၿပီးသြားခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလုိ႔ ေတြးမိတတ္တယ္
ဒီအေျခအေနအတြက္ နည္းလမ္းေကာင္း တခုရွိတယ္။
ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ အရာတခု
ကုိ္ယ္မလုပ္ခ်င္တဲ့ အရာတခုကုိ အေကာင္းဆံုး ေရွာင္လြဲတဲ့နည္းကေတာ့
ရင္ဆုိင္လိုက္ပါ။
ေရွာင္ေျပးမေနပဲ ရင္ဆုိင္ၾကည့္ပါ။
ကုိယ္မုန္းေနတာ ဒီေလာက္လဲ မဆုိးပါလား လို႔ ျမင္လာေကာင္း ျမင္လာမယ္...
လုပ္လုိက္ေတာ့လဲ ၿပီးသြားတာပဲဟလုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ေက်နပ္ေကာင္း ေက်နပ္မိလိမ့္မယ္...
အနည္းဆံုးေတာ့ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ကုိယ္ ရုန္းကန္မေနရေတာ့ဘူးေပါ့။
ဒီအေတြးတစနဲ႔ ၈တန္းတုန္းက သိပ္မုန္းတဲ့ သခ်ၤာက
၁၀တန္းမွာ အပိုင္ႏုိင္ဆံုး ဘာသာရပ္တခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကုိယ္မႀကိဳက္ဆံုး သင္ခန္းစာကကိုယ္အေျဖႏုိင္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့တယ္။
မနက္အိပ္ယာမထခ်င္တဲ့သူကေန အအိပ္အေနနည္းတဲ့သူ ျဖစ္လာခဲ့ဖူးပါတယ္။
Saturday, December 29, 2007
ရင္ဆုိင္လိုက္
Thursday, December 20, 2007
တေယာက္ထဲလား...မဟုတ္ေသးဘူး
သင္းကြဲငွက္ တေကာင္မ်ားလား
မဟုတ္ေသးဘူး...
တေယာက္ထဲ လွမ္းထြက္ခဲ့တဲ့ ခရီးတဲ့လား
မဟုတ္ေသးဘူး...
ကယ္သူမဲ့ ပင္လယ္မွာ ဆယ္သူမဲ့ေနၿပီလား
မဟုတ္ေသးဘူး...
ဒါလဲ မဟုတ္ေသးဘူး...
ဒီေလာက္ေတာ့ အထီးက်န္ဆန္သူ မဟုတ္ေသးဘူး။
ဒါဆုိ...
အေတာင္ေညာင္းလုိ႔မွ နားခုိရာေရာ ရွိရဲ့လား
မဟုတ္ေသးဘူး...
သကာလုိခ်ိဳတဲ့စကားလံုးေတြရဲ့ အတြင္းပုိင္းက ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔အသက္ေတြ လြင့္ေပ်ာက္သြားၿပီလား
မဟုတ္ေသးဘူး...
ၾကမ္းတဲ့လမ္းမွာ အျပံဳးနဲ႔ႀကိဳလွမ္းသူေရာ ေတြ႔ၿပီလား
မဟုတ္ေသးဘူး...
ဒါလဲ မဟုတ္ေသးဘူး...
ဒီေလာက္လဲ ကံေကာင္းတဲ့လူ မဟုတ္ေသးဘူး။
လမ္းတ၀က္မွာ ႏႈတ္ဆက္လွည့္ထြက္သူရယ္
ဥပကၡာျပဳ လ်စ္လ်ဴရွဳသူရယ္
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ
ငါကေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္...
ငါ့ကိုသယ္တဲ့ သေဘၤာမေမွာက္ခင္ အထိေပါ့။...။
Tuesday, December 18, 2007
ဒုကၡေက်ာင္းေတာ္ႀကီး
နံရုိးေတြ ခ်ိဳးၿပီး ႏွလံုးခြဲထားရတဲ့ လူတေယာက္အတြက္
လက္ဓါးရွလုိ႔ ခ်ဳပ္ရတာက အေသးအဖြဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္
တေန႔ ၁၂နာရီအလုပ္လုပ္ရတဲ့လူက တေန႔ ၈နာရီလုပ္ရလို႔ ၿငီးၿငဴေနတဲ့လူကုိ
တိတ္တိတ္ေလး က်ိတ္ရယ္ေနခ်င္ရယ္လိမ့္မယ္
တေန႔တေန႔ ဘာလုပ္လုိ႔ လုပ္ရမွန္းကို မသိဘူး ၿငီးေငြ႔လိုက္တာလို႔ ေျပာေနတာကုိ
မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနရတဲ့လူက နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရင္ျဖစ္လိမ့္မယ္
ဒါေပမယ့္
ဓါးရွတဲ့လူေရာ
တရက္၈နာရီလုပ္လုိ႔ ပင္ပန္းေနတဲ့လူေရာ
ၿငီးေငြ႔စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့လူေရာ
သူတုိ႔ဒုကၡသာလွ်င္ အႀကီးဆံုးလို႔ ထင္မိၾကမွာပဲေလ
ဒီထက္ႀကီးတဲ့ ဒုကၡမွ မၾကံဳဖူးၾကပဲကုိး
ဒုကၡဆုိတာကို ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ ခံထားဖူးတဲ့သူက
ဒုကၡခပ္ေသးေသးေလးေတြကုိ လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ႏုိင္ေလ့ရွိတယ္
ဒုကၡဆုိတာ နာက်င္မႈ မဟုတ္ပဲ
ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္ေစဖုိ႔အတြက္
စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကုိ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး လို႔ ေတြးလုိက္ရင္
ေလာကႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္စရာေကာင္းသြားမွာ။...။
ခ်ည္တုိင္
ငါေလ...လတစင္းကုိ ေမွ်ာ္ရသူလိုပဲ
သန္းေခါင္ယံမ်ား ေရာက္ၿပီဆုိရင္
သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔ အသက္ငင္ေနၿပီ။...။
ငါေလ...ပင္ပန္းလုိက္တာ
စံသတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ဆႏၵၾကား
အေ၀းကပဲ ေငးၾကည့္ေနရတာ။...။
ငါေလ...ေတြေ၀ေနခဲ့မိတယ္
စိတ္ကူးေတြက မ၀ံ့မရဲ
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကလဲ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ။...။
ငါေလ...လႊတ္ခ်ထားရစ္ခဲ့ခ်င္တယ္္
ငါ့ရဲ့ခ်ည္တုိင္ကုိ...
ဒါေပမယ့္ ခ်န္ထားရစ္ဖုိ႔ ခ်စ္ခဲ့တာမွ မဟုတ္ပဲေနာ္။...။
Tuesday, December 11, 2007
ေရြးခ်ယ္ခြင့္
တေန႔ကပဲ ဖတ္လုိက္ရတယ္
လူဆုိတာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိေနလို႔သာ ေရြးခ်ယ္ေနၾကတယ္...
ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိရင္ ရွိတဲ့ တခုထဲကုိသာ မရရေအာင္ ယူၾကမွာပဲ တဲ့...
ဘတ္စ္ကားစီးတာပဲ ၾကည့္...
ကားေပၚေရာက္လို႔ ထုိင္စရာ မရွိရင္ ေအးေဆးပဲ...အဆင္ေျပမယ့္ေနရာ ရပ္ေနလုိက္ရံုပဲ...
ထိုင္စရာ တခုံထဲ ရွိရင္လဲ အဲဒီတခံုဆီ တည့္တည့္သြားလုိက္ရင္ ေခါင္းရႈပ္စရာမလုိေတာ့ဘူး...
ထုိင္ခံုအမ်ားႀကီးရွိရင္သာ ဒုကၡေရာက္ေရာ...
ဟဲ့...ငါေရြးတဲ့ေနရာက ေနပူမွာလား...မုိးရြာရင္ ျပတင္းေပါက္ေရာ ပိတ္လုိ႔ရပါ့မလား...
အၾကာႀကီးစီးရမွာဆုိေတာ့ ကုိယ္၀န္သည္ေတြ ဘုန္းဘုန္းေတြ သီလရွင္ေတြ လာလို႔ မဖယ္ေပးလဲ မေကာင္း
ဖယ္ေပးရင္လဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးရပ္ရမွာ
တေယာက္တည္းခံုရရင္ ေကာင္းမယ္...ေဘးမွာ လာထုိင္မယ့္ သူရွိရင္ ရႈပ္ေနမွာ...
မွာ...မွာ...မွာ ေတြနဲ႔ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ျပာယာခတ္ခဲ့ၾကဖူးမယ္ ထင္တယ္...
ကုိယ့္ကုိယ္ျပန္ဆင္ျခင္မိေတာ့လဲ
အလိုေလး...ေရြးခ်ယ္ေနခဲ့တာ ၂၇ႏွစ္ေတာင္ ၾကာလာၿပီကုိး...
ျဖစ္ခ်င္တာေတြက စာတမ်က္ႏွာ မကဘူး...
ျဖစ္လာတာကေတာ့ စာတေၾကာင္းေတာင္ မပီႏုိင္ေသးဘူး...
ျဖစ္ခ်င္တာေတြထဲက သိပ္မျဖစ္ခ်င္ေလာက္ပါဘူးဆုိတာေလးေတြကုိ ေဘာပင္နဲ႔ ျခစ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
က်န္ေနေသးတယ္ ေတာ္ေတာ္က်န္ေနေသးတယ္...
သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရာ ကုိယ္သြားေနတဲ့လမ္းကို ဘယ္လိုေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကလဲ...ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ေနၾကလဲ။...။
