ငါ = လူသား

အရင္လုိ ျဖဴစင္ရုိးသားတဲ့ အၿပံဳးသန္႔သန္႔ေလးေတြ ပိုင္ဆုိင္တဲ့
လူငယ္ေလးတေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး...
ေနညိဳခ်ိန္ေတြမွာ အေ၀းက ေတာင္ျပာတန္းေတြကုိ
တရွိဳက္မက္္မက္ ေမွ်ာ္ေငးခြင့္ရတဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး...
ရည္မွန္းခ်က္ေတြ တေလွႀကီးနဲ႔ အိပ္မက္ေက်ာပိုးအိတ္ကုိ လြယ္ၿပီး
ခရီးထြက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး...
ငါပုိင္ဆုိင္တဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အရာရာကုိ ထုဆစ္ႏုိင္မယ္လုိ႔
ယံုၾကည္ခဲ့တဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး...
အခ်ိန္ဆုိတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းထဲ မသိလုိက္မသိဘာသာ စီးေမ်ာေနရင္း
အရာရာဟာ ေၿပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ...

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရုိက္ခ်ိဳးခံလုိက္ရတဲ့ လူသားတေယာက္...
ေရွ့ဆက္ ပ်ံသန္းဖုိ႔ အေတာင္ပံတစ္စံု အားေလ်ာ့လာတဲ့ လူသားတေယာက္...
ရင့္က်က္ၿခင္းကုိ ပိုင္ဆုိင္ဖို႔ ခါးသက္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုကုိ
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရမယ္ဆုိတာ နားလည္စၿပဳလာတဲ့ လူသားတေယာက္...
တခါလဲက်ရင္ တခါၿပန္ထူမႏုိင္ဖို႔ ေသြးပ်က္စၿပဳလာတဲ့လူသားတေယာက္...
နာက်င္ၿခင္းေတြရဲ့ အဆံုးစြန္မွာ
အသက္ရွဴေနလို႔သာ လူနဲ႔တူေတာ့တဲ့ စက္ရုပ္တေကာင္...

ဒီလုိ အသြင္ေျပာင္း စက္ရုပ္တေကာင္မွာ ေနာက္ဆံုးက်န္ရစ္တာက...
အေမ့ကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္ရယ္...
အေ၀းတေနရာက မွိဳင္းညိဳ့ညိဳ့ ၿမိဳ့ငယ္ေလးကုိ လြမ္းတဲ့စိတ္ရယ္...
ဒီခံစားခ်က္ တစံုတရာေၾကာင့္ ငါ့ကုိယ္ငါ လူသားတေယာက္ရယ္လုိ႔ အားတင္းသတ္မွတ္မိေနေသးတယ္...