ကုိျမင့္မုိးေအာင္

ေက်ာင္းေတြ တက္ေနရင္းနဲ႔ ကုိယ့္ဘ၀လမ္းကုိ
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ သံသယျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္...
ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ ဘာကုိလုပ္ရမွာလဲ
လုပ္ခ်င္တာကုိ လုပ္ရမွာလား လုပ္သင့္တာကုိ လုပ္ရမွာလား ဆုိတဲ့
အေတြးစေတြနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ နပန္းလုံးေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္...

လုပ္ခ်င္တာကုိ လုပ္ဖုိ႔ အရည္အခ်င္း မျပည့္ဘူး
လုပ္သင့္တာကုိ လုပ္ဖုိ႔ လံုေလာက္တဲ့ စိတ္ဓါတ္အင္အားမရွိဘူး ဆုိၿပီး
သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ အားငယ္စိတ္ေတြနဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့အခ်ိန္...

အဲဒီလို အခ်ိန္ကာလတခုမွာ ကုိျမင့္မုိးေအာင္ရဲ့ အင္တာဗ်ဴးတခုကုိ
အမွတ္မထင္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ဖတ္လိုက္ရတယ္...

(မွတ္မိသလို ျပန္ေရးတာပါ)

သူဟာ အရာရာကုိ ၿငီးေငြ႔လြယ္သူပါ
မူးယစ္ေဆး၀ါးကအစ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို
ၿငီးေငြ႔တဲ႔ ရွဳေထာင့္ကေန ၾကည့္တတ္ခဲ့ပါတယ္
အခုအခ်ိန္ထိ မၿငီးေငြ႔ႏုိင္ေလာက္ေအာင္
သူ႔ကုိ ဆြဲေဆာင္ထားတဲ့ အရာႏွစ္ခုက
ဂီတ နဲ႔ ဘာသာတရား ပါ တဲ့...
ဒီဘ၀မွာေရာ ေနာင္ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မွာပါ
ဒီလမ္း ၂ခုကုိ ေရာက္ႏုိင္သမွ် ဆက္ေလွ်ာက္သြားခ်င္သူပါ တဲ့...

ဒီစကားစုကို ဖတ္ၿပီးအၾကာႀကီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးမိတယ္...
ငါဟာ ဘာေတြကို ၿငီးေငြ႔ခဲ့ၿပီလဲ...ဘာေတြက အသစ္ျဖစ္ေနဆဲလဲ...
ေနာက္ဘ၀အထိေအာင္ ငါလုပ္ခ်င္ေနမယ့္ အရာက ဘာလဲ...

အေျဖရခ်င္ေတာ့လဲ ဦးေႏွာက္ထဲ မီးသီးလင္းသြားသလို ျဖတ္ကနဲပဲ...
အိပ္မက္ေတြကို ဇကာစစ္လုိက္ေတာ့ က်န္ရစ္တာ ဂီတ...

သူ႔ရဲ့ စကားတခြန္းနဲ႔ တသက္စာ ခြန္အားေတြ ဘ၀ေနနည္းေတြ ရရွိခဲ့တယ္...
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ယံုၾကည္ေက်နပ္တဲ့ အေျဖကို ရၿပီးတဲ့ေနာက္
လြတ္လပ္တဲ့စိတ္နဲ႔ အသက္ရွင္လုိ႔ ရလာတယ္...

သူဟာ သီခ်င္းေရးဆရာ တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္...
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဆရာတဆူ ေက်းဇူးရွင္တေယာက္ အေနနဲ႔ တည္ရွိပါတယ္...