ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ဦးမလဲ

အိပ္မက္ေတြ အေရာင္ေတာက္မလာတဲ့ အခါ...
စိတ္ကူးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အရည္ေပ်ာ္သြားတဲ့ အခါ...
အေဖ နဲ့ အေမ ရဲ့ အေရာင္လြင့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ျမင္ေယာင္လာမိတဲ့ အခါ...

တေယာက္ထဲ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ အားငယ္ေနမိတဲ့ အခါ...
တေလာကလံုး ၿငိမ္သက္ေနခ်ိန္ စိတ္ေတြ နားခုိရာမဲ့တဲ့ အခါ...
ေရာင့္ရဲျခင္း ကို မတည္ေဆာက္ႏုိင္တဲ့ အခါ...

ကုိယ့္သိမ္ငယ္စိတ္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ရိပ္မိသြားတဲ့ အခါ...
နာက်င္မႈေတြကုိ သာယာလာတဲ့ အခါ...
ဆံုးရွံဴးမွုေတြကုိ ေအာင္ၿမင္မႈရဲ့ တပိုင္းတစလုိ႔ ခံစားလာရတဲ့ အခါ...

အခ်စ္ကုိ ခါးသီးမႈလို႔ ခံစားလာရတဲ့ အခါ...
အမုန္းေတြကုိ စိတ္ေၿဖသိမ့္စရာလို့ ထင္လာတဲ့ အခါ....
ကိုယ့္ကို ခ်စ္သူက နားမလည္တဲ့အခါ...
ခ်စ္သူကုိ ကုိယ္က နားမလည္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အခါ...

သံစဥ္တပိုင္းတစေလးကိုေတာင္ ညည္းညဴဖို႔ စဥ္းစားလုိ႔ မရတဲ့ အခါ...
ဆူညံေပါက္ကြဲတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ဆာေလာင္ေနခ်ိန္မွာ နားေထာင္ခြင့္ မရတဲ့ အခါ...
နားထဲ မေရာက္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို အေဖာ္သက္သက္အၿဖစ္ လြင့္ေမ်ာခြင့္ ၿပဳထားရတဲ့ အခါ...

နံရံကုိ တံခါးတစ္ခ်ပ္လို႔ ျမင္ေယာင္မိတဲ့ အခါ...
ကုိယ့္စိတ္ရဲ့ ခ်ဥ္ျခင္းတပ္မႈကို ကုိယ္ကုိယ္တိုင္ နားလည္ခံစားလို႔ မရႏုိင္ေတာ့တဲ့ အခါ...
ျပင္မရတဲ့ ေနာင္တေတြ အထပ္ထပ္ တိုက္စားလာတဲ့ အခါ...

သိပ္ခ်စ္တဲ့ သူေတြ မုန္းသြားတဲ့ အခါ...
သိပ္မုန္းတဲ့ လူေတြကို သည္းခံၿပီး ဆက္ဆံေနရတဲ့ အခါ...
ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက ဖြင့္ဟခြင့္မရတဲ့ စကားလံုးေတြ ၿမိဳခ်လိုက္ရတဲ့ အခါ...

ကုိယ့္ဦးေႏွာက္လားရာကို ကုိယ့္စိတ္ဆႏၵက လက္မခံတဲ့ အခါ...
အိပ္မက္တစ္ခု မဆံုးခင္ ေနာက္အိပ္မက္ အသစ္ကုိ မက္မိတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ...
အခါလြန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႔ကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနမိတဲ့ အခါ...

ေနာင္တမရွိသူလုိ ခံစားခ်က္တစ္စံုတစ္ရာ မရွိသူလုိ ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးၿပရင္း
ငါပိုင္ဆိုင္ေသာ အခန္းေမွာင္ေမွာင္ေလးထဲ တိတ္တဆိတ္ ေၾကကြဲေနရံုက လြဲလုိ႔...
ငါ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမလဲ...