ဒုကၡေက်ာင္းေတာ္ႀကီး

နံရုိးေတြ ခ်ိဳးၿပီး ႏွလံုးခြဲထားရတဲ့ လူတေယာက္အတြက္
လက္ဓါးရွလုိ႔ ခ်ဳပ္ရတာက အေသးအဖြဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္

တေန႔ ၁၂နာရီအလုပ္လုပ္ရတဲ့လူက တေန႔ ၈နာရီလုပ္ရလို႔ ၿငီးၿငဴေနတဲ့လူကုိ
တိတ္တိတ္ေလး က်ိတ္ရယ္ေနခ်င္ရယ္လိမ့္မယ္

တေန႔တေန႔ ဘာလုပ္လုိ႔ လုပ္ရမွန္းကို မသိဘူး ၿငီးေငြ႔လိုက္တာလို႔ ေျပာေနတာကုိ
မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနရတဲ့လူက နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရင္ျဖစ္လိမ့္မယ္

ဒါေပမယ့္
ဓါးရွတဲ့လူေရာ
တရက္၈နာရီလုပ္လုိ႔ ပင္ပန္းေနတဲ့လူေရာ
ၿငီးေငြ႔စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့လူေရာ
သူတုိ႔ဒုကၡသာလွ်င္ အႀကီးဆံုးလို႔ ထင္မိၾကမွာပဲေလ
ဒီထက္ႀကီးတဲ့ ဒုကၡမွ မၾကံဳဖူးၾကပဲကုိး

ဒုကၡဆုိတာကို ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ ခံထားဖူးတဲ့သူက
ဒုကၡခပ္ေသးေသးေလးေတြကုိ လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ႏုိင္ေလ့ရွိတယ္

ဒုကၡဆုိတာ နာက်င္မႈ မဟုတ္ပဲ
ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္ေစဖုိ႔အတြက္
စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကုိ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး လို႔ ေတြးလုိက္ရင္
ေလာကႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္စရာေကာင္းသြားမွာ။...။